Que tipo de información se pode escribir nas etiquetas NFC

A NFC (Near Field Communication, comunicación de campo próximo) é unha evolución da tecnoloxía RFID; a NFC permite a conectividade sen fíos segura entre dous dispositivos, co intercambio de datos relacionado.
A tecnoloxía NFC, aplicada a un teléfono intelixente ou unha tableta, permite:
o intercambio de información entre dous dispositivos, totalmente seguro e rápido, simplemente achegándose (vía Peer-to-peer);
para realizar pagamentos rápidos e protexidos con teléfonos móbiles (a través de HCE);
para ler ou escribir etiquetas NFC.
Que son as etiquetas NFC?
As etiquetas NFC son transpondedores RFID que funcionan a 13,56 MHz. Son pequenos chips (circuítos integrados) conectados a unha antena. O chip ten un ID único e unha parte de memoria reescribible. A antena permite que o chip interactúe cun lector/escáner NFC, como un teléfono intelixente NFC.
Podes escribir información na memoria dispoñible dun chip NFC. Esta información pode ser lida (e executada) facilmente por un dispositivo NFC, como un teléfono intelixente ou unha tableta. Só tes que tocar a etiqueta co teu dispositivo.
Consulta a lista de teléfonos intelixentes e tabletas con NFC
Tamaño e formato
A forma máis común de etiqueta NFC é o adhesivo, que é unha etiqueta que contén o circuíto e a antena. Non obstante, grazas ao seu pequeno tamaño, as etiquetas NFC pódense integrar facilmente en múltiples soportes, como unha tarxeta, unha pulseira, un chaveiro, un dispositivo, etc. Un obxecto equipado cunha etiqueta NFC pode identificarse de forma única grazas ao código único do chip.
Fonte de alimentación
Unha característica moi interesante das etiquetas NFC é que non precisan ningunha fonte de alimentación directa, xa que se activan directamente mediante o campo magnético do sensor NFC do teléfono móbil ou do dispositivo que as le. Unha etiqueta pode permanecer pegada a un obxecto durante anos e seguir funcionando sen problemas.
Memoria
A memoria dispoñible das etiquetas NFC varía segundo o tipo de chip, pero xeralmente nas máis comúns é inferior a 1 kilobyte. Isto pode parecer unha limitación, pero en realidade só uns poucos bytes son suficientes para obter funcións sorprendentes, grazas ao estándar NDEF, o formato de datos para a NFC codificado polo NFC Forum. Unha das funcións máis comúns en mercadotecnia, por exemplo, é a programación dun URL que fai referencia a unha páxina web. A etiqueta, así programada, pódese aplicar a calquera obxecto, folleto, volante. Con esta función, son similares a un código QR, pero están equipadas cunha maior capacidade de datos, o que as fai útiles no caso de informes e análises de campañas. Ademais, pódense personalizar cos seus propios gráficos e non requiren, polo menos para Android, ningunha aplicación para ser ledas. Ademais, a memoria dunha etiqueta NFC está dividida en varios bloques, que se poden usar para o desenvolvemento de aplicacións máis complexas (inventario, tarxeta médica, etc.).
ID único
Todas as etiquetas NFC teñen un código único, chamado UID (Unique ID), situado nas dúas primeiras páxinas da memoria, que están bloqueados (non se poden cambiar nin eliminar). A través do UID, pódese emparellar de forma única unha etiqueta NFC a un obxecto ou a unha persoa e desenvolver aplicacións que os identifiquen e interactúen con eles.
Que tipo de información se pode escribir nas etiquetas NFC?
Nunha etiqueta NFC podes escribir moitos tipos de información. Algunhas destas son para uso privado:
activar/desactivar o Wi-Fi
activar/desactivar o Bluetooth
activar/desactivar o GPS
abrir/pechar unha aplicación
e así sucesivamente…